Ήχησαν για ακόμα μια φορά. Ήχησαν αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν, απλά ξεκουράζονται μέχρι νεωτέρας. Δυστυχώς. Κάθε τέτοια μέρα όλοι θυμόμαστε.
Τι ξεχωριστό έχει αυτή η μέρα; Έχει ένα μάθημα να μας διδάξει. Αυτοί που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, αναστατώνονται. Έρχονται οι μνήμες. Αναγεννούνται οι θύμισες. Αποφράδα μέρα, μαύρη και σκοτεινή για τον ελληνικό λαό της Κύπρου. Ένα όμως να ξέρεις κούκλα μου. Εμείς θυμόμαστε. Εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε, ποτέ δε λησμονήσαμε, ποτέ δε βγήκες από τη σκέψη μας. Ήσουν, είσαι και θα είσαι Ελληνική. Στα πλήκτρα εύκολα και στα λόγια ωραία. Λέξεις όμορφες και προτάσεις αληθινές. Οι σκέψεις μας όμως λεύτερες και η νοσταλγία μεγαλώνει. Η μόνη υπόσχεση που μπορούμε να δώσουμε, τουλάχιστον ως ένδειξη σεβασμού για τους ήρωες και τις προηγούμενες γενεές, αλλά παράλληλα και υποχρέωση προς τις επόμενες, είναι ότι θα σε κρατήσουμε ζωντανή.
Η ιστορία δεν ξεγράφεται και ο Ελληνισμός δεν πεθαίνει. Οι παλιοί θα καμαρώνουν τους απογόνους μας που θα ακούνε Αμμόχωστο και θα δακρύζουν από αληθινή αγάπη, οι ήρωες θα δικαιώνονται όταν οι νέοι γνωρίζουν την ιστορία του τόπου και εμείς θα μπορούμε να μιλάμε περήφανα για τα παιδιά μας μόνο όταν κάνουμε τα πάντα, χωρίς μικροκομματικά, προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα, για να τους παραδώσουμε μια Κύπρο ελεύθερη. Μια Κύπρο χωρίς πράσινες γραμμές και οδοφράγματα. Μια Κύπρο χωρίς τη σημαία της ντροπής στο στέρνο του Πενταδακτύλου. Μια Κύπρο περήφανη για τα παιδιά της. Ποτέ δεν ξεχνάμε. Τίποτε δεν ξεχνιέται. Και η μέρα της λύτρωσης θα’ρθει. Ελπίζω πως θα’ρθει.. Κι ακόμα κι αν δεν έρθει, όσο ζούμε θα το έχουμε σαν κύριο μέλημα, σα στόχο ζωής και μετά τα μάτια μας ας κλείσουν. Γαλήνια και περήφανα. 48 χρόνια μας περιμένεις. Μείνε όμορφη ως είσαι, καρτερικά να μας περιμένεις και το χαμόγελο σου θα επανέλθει, ο λεκές στην πλάτη σου θα καθαρίσει και η ζωή θα επιστρέψει.
Εις το επανειδείν λοιπόν ωραία μου Κύπρος. Εις το επανειδείν.